Teatr Telewizji TVP
Akcja sztuki rozgrywa się pod koniec lat trzydziestych w czasie niemieckiej okupacji Czech. W pierwszej scenie dramatu główny bohater Karl Kopfiringel, pracownik miejskiego krematorium, zostaje pokazany jako troskliwy ojciec i mąż, który spędza szczęśliwe chwile w gronie rodzinnym. Ma jednak poczucie, że za mało dba o swoją rodzinę, chcąc więc podnieść swoją stopę życiową, poprawić wydajność i zyski krematorium, ulega wpływom Willego, który zapoznaje go z członkami partii nazistowskiej, ci zaś obiecują mu dostarczyć wielu nowych klientów do spopielenia.
Dwuczęściowe widowisko sensacyjne według powieści Edwina Lanhama. Akcja rozgrywa się w latach czterdziestych w Stanach Zjednoczonych, w Arizonie. Dziennikarz, Al Sherwood, od dwóch lat stara się rozwiązać zagadkę tajemniczego morderstwa swojej żony. Wplątany przypadkiem w sprawę poszukiwań zaginionej pieśniarki, trafia na ślad dawnej zbrodni. Równocześnie poznaje prawdziwe motywy działania i odkrywa machinacje swoich współpracowników, wśród których toczy się bezwzględna walka o stanowiska, pozycje i wpływy w redakcji. W niebezpieczną grę prowadzoną przez Sherwooda uwikłana zostaje jego dziesięcioletnia córka Pamela. Dziewczynka odegra zupełnie nieoczekiwaną rolę w rozwiązaniu intrygi.
Al Sherwood uporczywie poszukuje zaginionej pieśniarki. Ściąga na siebie wrogość otoczenia, a swoją córkę Pamelęnaraża na poważne niebezpieczeństwo. Kiedy pada pierwsza ofiara intrygi, w którą wplątał się nieustępliwy dziennikarz,w sprawę wkracza policja. Prowadzący śledztwo ujawnia winnych. Lecz sprawiedliwość wymierzy mordercy ktoś inny.
„Pamiętnik pani Hanki” to komedia muzyczna o zabarwieniu kryminalnym w dwóch aktach. Jest to inteligentna satyra na życie polskich wyższych sfer z lat 30. Sentymentalna podróż w atmosferę przedwojennej Warszawy. Antoni Marianowicz napisał musical na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Wartka akcja, dowcipne piosenki i muzyka, Jerzego Wasowskiego, plastycznie ujmująca treść za pomocą dźwięków, obiecują dobrą zabawę... Rozrywkę miłą i wcale nie bezmyślną!
Swingowe-jazzowe aranżacje do 16 piosenek Marianowicza i Wasowskiego przygotował znany muzyk i aranżer Grzech Piotrowski, który pokierował 17-osobowym składem wybitnych muzyków. Scenografia autorstwa wielokrotnie nagradzanej Magdaleny Dipont koresponduje twórczo z kostiumami przygotowanymi przez równie często nagradzaną Magdalenę Biedrzycką. Ruch sceniczny opracowała Zofia Rudnicka.
Spektakl powstał z inicjatywy Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i był częścią cyklu trzech wydarzeń dedykowanych Jerzemu Wasowskiemu, uświetniających obchody 100-lecia jego urodzin przypadających na 2013 rok. Pomysłodawczyniami cyklu trzech spektakli w hołdzie Jerzemu Wasowskiemu: „Miasteczko Harmider”, „Pamiętnik pani Hanki” i „Lubmy się!” są Jolanta Trykacz i Lena Urbańska.
Libretto i słowa piosenek: Antoni Marianowicz
Reżyseria: Borys Lankosz
Aranżacja: Grzegorz Piotrowski
Scenografia: Magdalena Dipont
Kostiumy: Magdalena Biedrzycka
Ruch sceniczny: Zofia Rudnicka
Obsada: Joanna Kulig (Hanka), Magdalena Cielecka (Betty), Danuta Stenka (Magdalena), Ewa Konstancja Bułhak (Kira), Małgorzata Zajączkowska (Rdzawiczowa), Kamila Baar (Halszka), Marta Dąbrowska (Lucyna), Karolina Kominek (Leni), Wojciech Pokora (hrabia Dowgird), Borys Szyc (hrabia Toto), Grzegorz Małecki (Jacek, mąż Hanki), Wiktor Zborowski (stryj Albin), Krzysztof Wakuliński (kpt. Korczyński), Jacek Koman (Mr. Phillips), Antoni Pawlicki (Robert Tonnor), Jakub Gierszał (oficer S.), Maciej Zakościelny (Romek), Modest Ruciński (płk Sochnowski), Joachim Lamża (Szpicel), Mariusz Ostrowski (Fred), Artur Steranko (Józef), Tadeusz Wojtych (portier hotelu Patria), Piotr Piksa (kelner), Tomasz Olejnik (barman), Filip Kosior (lokaj).
„Pamiętnik pani Hanki” to komedia muzyczna o zabarwieniu kryminalnym w dwóch aktach. Jest to inteligentna satyra na życie polskich wyższych sfer z lat 30. Sentymentalna podróż w atmosferę przedwojennej Warszawy. Antoni Marianowicz napisał musical na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Wartka akcja, dowcipne piosenki i muzyka, Jerzego Wasowskiego, plastycznie ujmująca treść za pomocą dźwięków, obiecują dobrą zabawę... Rozrywkę miłą i wcale nie bezmyślną!
Swingowe-jazzowe aranżacje do 16 piosenek Marianowicza i Wasowskiego przygotował znany muzyk i aranżer Grzech Piotrowski, który pokierował 17-osobowym składem wybitnych muzyków. Scenografia autorstwa wielokrotnie nagradzanej Magdaleny Dipont koresponduje twórczo z kostiumami przygotowanymi przez równie często nagradzaną Magdalenę Biedrzycką. Ruch sceniczny opracowała Zofia Rudnicka.
Spektakl powstał z inicjatywy Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i był częścią cyklu trzech wydarzeń dedykowanych Jerzemu Wasowskiemu, uświetniających obchody 100-lecia jego urodzin, które przypadają na 2013 rok.
Pomysłodawczyniami cyklu trzech spektakli w hołdzie Jerzemu Wasowskiemu: „Miasteczko Harmider”, „Pamiętnik pani Hanki” i „Lubmy się!” są Jolanta Trykacz i Lena Urbańska.
Libretto i słowa piosenek: Antoni Marianowicz
Reżyseria: Borys Lankosz
Aranżacja: Grzegorz Piotrowski
Scenografia: Magdalena Dipont
Kostiumy: Magdalena Biedrzycka
Ruch sceniczny: Zofia Rudnicka
Obsada: Joanna Kulig (Hanka), Magdalena Cielecka (Betty), Danuta Stenka (Magdalena), Ewa Konstancja Bułhak (Kira), Małgorzata Zajączkowska (Rdzawiczowa), Kamila Baar (Halszka), Marta Dąbrowska (Lucyna), Karolina Kominek (Leni), Wojciech Pokora (hrabia Dowgird), Borys Szyc (hrabia Toto), Grzegorz Małecki (Jacek, mąż Hanki), Wiktor Zborowski (stryj Albin), Krzysztof Wakuliński (kpt. Korczyński), Jacek Koman (Mr. Phillips), Antoni Pawlicki (Robert Tonnor), Jakub Gierszał (oficer S.), Maciej Zakościelny (Romek), Modest Ruciński (płk Sochnowski), Joachim Lamża (Szpicel), Mariusz Ostrowski (Fred), Artur Steranko (Józef), Tadeusz Wojtych (portier hotelu Patria), Piotr Piksa (kelner), Tomasz Olejnik (barman), Filip Kosior (lokaj).
„Pierwszego sierpnia we wtorek 1944 roku było niesłonecznie, mokro, nie było za bardzo ciepło. W południe chyba wyszedłem na Chłodną – moja ulica wtedy, numer czterdzieści – i pamiętam, że było dużo tramwajów, samochodów, ludzi i że zaraz po wyjściu na rogu Żelaznej uświadomiłem sobie datę – pierwszy sierpnia – i pomyślałem chyba słowami: pierwszy sierpnia – święto słoneczników..."
Narrator spektaklu, podobnie jak autor „Pamiętnika z Powstania Warszawskiego" nie szedł z visem na tygrysa, nie szturmował PASTY ani elektrowni na Powiślu, nie nosił na powstańcze pozycje amunicji i butelek z benzyną, nie dostarczał dowódcom meldunków. Dwudziestodwuletni student polonistyki tajnego UW (róg Świętokrzyskiej i Jasnej, na drugim piętrze) nie należał do zbrojnej konspiracji i nie brał udziału w boju. Z setkami tysięcy warszawiaków dzielił euforię pierwszych starć i radość z pierwszych, nielicznych sukcesów żołnierzy podziemia, a potem, jak większość cywilów, pragnął już tylko przetrwać – choć nie za każdą cenę – koszmar okrutnych walk toczonych w ludnym mieście z nierównie silniejszym wrogiem. Tak jak setki tysięcy mieszkańców stolicy, lepiej od heroicznej scenerii redut i barykad poznał mroczny świat podwórek – studni, piwnic, improwizowanych schronów, kanałów i ukrytych przejść przebitych w suterenach kamienic. I podobnie jak rzesze warszawiaków – niekombatantów, toczył ciężką walkę z głodem, pragnieniem i strachem, codzienną walkę o w miarę bezpieczny kąt, odrobinę pożywienia, wiadro wody. O życie.
„Pamiętnik z Powstania Warszawskiego" Mirona Białoszewskiego ukazał się drukiem w 1970 roku. Dopiero ta publikacja, uhonorowana nagrodą ministra kultury i sztuki drugiego stopnia, zwróciła uwagę szerszej publiczności na znanego dotąd tylko nielicznym autora paru tomików wierszy. Odbiorców ujmowały szczerość i bezpośredniość przekazu, a także język dzieła – prosty, naturalny, potoczny, jakże inny od słownictwa używanego tradycyjnie do opiewania bohaterskich, acz przegranych zrywów wyzwoleńczych i innych narodowych klęsk. Owa prostota, „zwyczajność" języka narratora, zderzona z drastycznością i dramatyzmem archiwalnych materiałów filmowych ilustrujących spektakl, robi na widzach niezwykłe wrażenie i dziś, sześćdziesiąt lat po wybuchu Powstania, w prawie trzy i pół dekady po wydaniu „Pamiętnika".
Komedia z drugiego okresu twórczości Aleksandra Fredry, gdy po 15 latach milczenia, w 1857 r. wznowił pisanie.Współcześnie prawie nie wystawiana, chyba że w jednym spektaklu łącznie z innymi drobiazgami scenicznymi. Cała jednoaktówka właściwie „jedną rolą stoi” – to kapitalna figura tytułowego bohatera, którego życiowe motto brzmi: Beatus qui tenet (Szczęśliwy, kto posiada).
Pan Benet ma swój mały raj na ziemi – majątek, dach nad głową, ciszę, spokój. Nie goni za szczęściem, bo któż to wie dokładnie, co szczęściem jest. Usta ma pełne dobrych rad w rodzaju: nie biegaj, nie potkniesz się. Każdy jego dzień jest podobny do minionego dnia – rano kawusia, potem kwiatki wąchać, z papugą pogadać, obiad, drzemka...
Uporządkowane, starokawalerskie życie pana Beneta zakłóca nieoczekiwany przyjazd rodziny. Najpierw wpada jak burza Zdzisław, syn brata. Miota się od ściany do ściany, krzyczy, cierpi katusze. Powodem rozpaczy jest zdrada ukochanej, którą po prawdzie i on trochę zaniedbał. Nie sądził wszakże, iż Paulina najpierw będzie spoglądała wdzięcznym okiem na niejakiego Antoniego, najbrzydszego kawalera w okolicy, a później poślubi, o zgrozo, starego pułkownika Beneta, drugiego stryja Zdzisława. Na domiar złego onże pułkownik Józef Benet, rodzony brat gospodarza, właśnie zapowiada swój przyjazd z nowo poślubioną żoną.
Pan Benet na próżno usiłuje wyprawić Zdzisława z domu, by uniknąć zwady w rodzinie. Potem robi wszystko, aby porywczy bratanek i młodziutka bratowa nie spotkali się sam na sam. Jego wysiłki są tyleż rozpaczliwe, co daremne. Miłosne qui pro quo rozgrywa się wedle sobie właściwych reguł, zmierzając ku szczęśliwemu finałowi – oraz morałowi na temat pożytków wynikających z przestrzegania tradycji. I tylko nieszczęsny, wyrwany z błogich kolein życia bohater, uznając oczywiście „sens moralny wielkiej wagi”, nie może pojąć, za co on brał plagi. Beatus qui tenet, powiedział pan Benet.
Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria: Andrzej Łapicki
Realizacja TV: Anna Minkiewicz
Scenografia: Marek Lewandowski
Muzyka: Jan Zawierski
Obsada: Wiesław Michnikowski (Pan Benet), Bogdan Baer (Pułkownik), Dariusz Biskupski (Zdzisław), Zuzanna Lipiec (Paulina), Michał Jarmicki (Maciuś), Piotr Grabowski (Stefan)
Są poeci, których wiersze mrugają do nas ze stron niemal wszystkich czasopism, i są tacy, na których wiersze czekamy. Poeci, którzy im bardziej usuwają się w cień, tym bardziej ich głos staje się doniosły – zauważył Krzysztof Karasek. Autora „Martwej natury z wędzidłem” na pewno można zaliczyć do grona twórców cenionych i słuchanych, nawet gdy oni sami usuwają się w cień lub są spychani na margines.
Zbigniew Herbert (1924-1999) debiutował jako poeta w 1948 r., ale nie brał udziału w oficjalnym życiu kulturalnym kraju – pierwszy tom opublikował dopiero po przełomie październikowym 1956 roku („Struna światła”). Pierwszy utwór dramatyczny „Jaskinia filozofów” (1956), następne tomy poezji „Hermes, piesi gwiazda” (1957), „Studium przedmiotu” (1961), zbiór esejów „Barbarzyńca w ogrodzie” (1962) i inne utwory Herberta zyskiwały rozgłos i uznanie czytelników, doceniających ich rangę artystyczną i postawę autora, ale nigdy nie zostały uhonorowane żadną nagrodą w kraju. Zdobywały natomiast nagrody międzynarodowe, m.in. austriacką nagrodę państwową im. Nikolausa Lenaua (1963) czy nagrodę Gotfrieda Herdera (1973). Poeta odbywał liczne podróże po Europie i USA, wygłaszał odczyty. Przez lata nieobecny w kraju, ciągle był postacią niesłychanie ważną w środowiskach elit intelektualnych, opozycji, wśród wiernych czytelników. W Paryżu wydał „Raport z oblężonego miasta” (1984), „Elegię na odejście” (1990) i już w kraju nowy tom poezji „Rovigo” (1990).
Cykl „Pan Cogito” (1974) zaliczany jest do najwybitniejszych osiągnięć poety, piewcy antyku i tradycji śródziemnomorskiej, znawcy kultury, którego równie mocno obchodzą dylematy egzystencjalno-moralne człowieka. Tom wierszy, które składają się na ten poemat i traktat filozoficzny zarazem, zawiera refleksje o osobie ludzkiej, cierpieniu i bólu. Pan Cogito to uosobienie człowieka współczesnego, jakby postać syntetyczna, której charakter, reakcje i poglądy poeta kreśli z dystansem, często z ironią, ale jednocześnie ze współczuciem i sympatią.
Telewizyjny Pan Cogito, w okularach, skromnym paletku, poruszający się na tle obwiedzionego murem podwórka z jednym nędznym drzewkiem z boku, zewnętrznie przypomina postaci sprzed stulecia. Ale właśnie ten „nieporadny relikt przeszłości” dokonuje obrachunku sumienia „człowieka myślącego” XX wieku. Towarzyszy mu „sześć postaci z wyobraźni”, wykreowanych przez aktorów Teatru Pantomimy, nie dublując, lecz dyskretnie podkreślając poetyckie walory tekstu.
„Pan Damazy” Józefa Blizińskiego (1827 – 1893) to sztuka na pograniczu komedii i farsy w stylu komedii fredrowskich. Pokazanie przez autora życia dziewiętnastowiecznego ziemiaństwa z dworku, staje się pretekstem do satyrycznego ukazania obyczajów mieszkańców tego domu - pełnego intryg, obłudy i pazerności w pogoni za przejęciem majątku po zmarłym.
Plan pierwszy zajmują przedstawiciele starszego pokolenia, którzy pod przykrywką zapewnienia szczęścia młodym, starają się zapewnić sobie jak najlepszą pozycję materialną. W sztuce nie brak jednak i wątków poważnych – sprawa miłości Mańki i Seweryna oraz patriotycznych – ukazanie z życzliwością młodego pozytywisty Antoniego.
Autor: Józef Bliziński
Reżyseria: Janusz Bukowski
Scenografia: Tatiana Kwiatkowska
Realizacja tv: Ewa Vogtman-Budny
Montaż: Ryszard Czopowik, Jerzy Kapuza
Obsada: Gustaw Lutkiewicz (Damazy Żegota), Ewa Wawrzoń (Pani Żegocina), Irena Kwiatkowska (Pani Tykalska), Bronisław Pawlik (Rejent Bajdalski), Ewa Domańska (Helena), Małgorzata Duda (Mańka), Wojciech Malajkat (Seweryn), Arkadiusz Nader (Antoni), Piotr Makowski (Genio)
Akcja rozgrywa się w dworku szlacheckim, wokół rodzinnej sprawy o spadek. Celem intryg jest Damazy, prawowity spadkobierca majątku po bracie. Jego szwagierka, Żegocina i jej siostrzeniec Seweryn chcą zagarnąć spadek dla siebie. Brat Seweryna, Antoni, kocha córkę Damazego. Seweryn uwodzi biedną wychowankę Żegociny, Mańkę, z którą nikt się nie liczy. Damazy rozumie w końcu istotę konfliktu i odkrywa spisek szwagierki. Przejmuje kontrolę nad spadkiem i dysponuje nim według swojej woli.
Autor: Józef Bliziński
Reżyseria: Józef Słotwiński
Realizacja tv: Alicja Ślężańska
Scenografia: Wojciech Sieciński
Obsada: Tadeusz Bartosik (Pan Damazy), Aleksandra Leszczyńska (Tykalska), Wanda Łuczycka (Żegocina), Zofia Saretok (Mańka), Małgorzata Włodarska (Helena), Czesław Wołłejko (Rejent), Ryszard Barycz (Seweryn), Wojciech Alaborski (Antoni), Andrzej Żarnecki (Eugeniusz), Mieczysław Ziołowski (Lokaj)
Sensacyjny dramat autorstwa Feliksa Falka, ukrywającego się pod pseudonimem Edward Neyman. Spektakl z 1978 roku wyreżyserował Bogdan Augustyniak.
Autorskie widowisko telewizyjne Grzegorza Królikiewicza (scenariusz, reżyseria, scenografia) na kanwie poematu Juliusza Słowackiego, oprawione specjalną muzyką, częściowo filmowane w plenerach, w wykonaniu zespołu aktorskiego Teatru Polskiego w Bielsku Białej. Właśnie na tej scenie wiosną 1999 r. znany reżyser po raz pierwszy pokazał swoją adaptację symbolicznego, zdawałoby się, zupełnie niescenicznego dzieła.
Jednoaktowa, komediowa sztuka Jeana Giraudoux należy do klasyki światowej literatury. Spektakl „na żywo” w reżyserii Anny Wieczur.
Wyjątkowy spektakl oparty na fragmentach wszystkich części „Dziadów” Adama Mickiewicza.
Czteroczęściowy spektakl na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki o swoim życiu. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 roku.
Czteroczęściowy spektakl – zrealizowany na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej – przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy przy ulicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki, która prezentuje historię swojego życia. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 r. Sztuka zostanie wyemitowana 8 kwietnia o godz. 21.10 w TVP 1.
Spektakl „Hotel Korfanty” w reżyserii Roberta Talarczyka powstaje z okazji ustanowionego przez Sejm RP roku Wojciecha Korfantego, w 150. rocznicę urodzin bohatera walki o przyłączenie Śląska do Polski. Ta wyjątkowa realizacja z wnętrz Pałacu Kawalera w Świerklańcu utrzymana będzie w dużej mierze w oryginalnej czarno-białej estetyce.
Misterium Mikołaja z Wielkowiecka w reżyserii Jarosława Gajewskiego i reżyserii telewizyjnej Redbada Klynstry-Komarnickiego.
Sztuka Antoniego Wincha w reżyserii Dariusza Błaszczyka. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Komedia Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Spektakl z 1989 roku.
Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Sztuka Beniamina Marii Bukowskiego w reżyserii Jagody Madej. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Emisja 10 października, godz. 20.00 – PREMIERA w TVP Kultura.
Znakomity monodram Ryszardy Hanin według tekstu Anny Strońskiej.
„Podstolina” to spektakl Mariusza Malca oparty na motywach „Zemsty” Aleksandra Fredry , w którym na plan pierwszy wysuwa się postać atrakcyjnej wdowy Podstoliny. Intryga została przeniesiona do czasów współczesnych.
Wojciech Kuczok w swoim dramacie nawiązuje do „Dziadów” Mickiewicza i „Wesela” Wyspiańskiego. Czyni to w sposób prześmiewczy i ironiczny, nadając sztuce formę komediowo-groteskową.
Sztuka Igora Gorzkowskiego w reżyserii Wojciecha Pitali. Spektakl zrealizowany w ramach projektu Teatroteka Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.
Dramat Ernesta Brylla w reżyserii Andrzeja Wajdy. Nagranie zostało dokonane w Parafii Miłosierdzia Bożego w Warszawie podczas ostatniego z czternastu przedstawień „Wieczernika” w dniu 28 kwietnia 1985 r. Telewizyjna premiera odbyła się w kwietniu 1990 roku.
Sztuka Anny Burzyńskiej w reżyserii Barbary Sass-Zdort.
Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.
Lech Pijanowski, ukrywający się pod pseudonimem Janusz Jaxa, po sukcesie realizacji telewizyjnej komedii sensacyjnej „Łut szczęścia” w 1960 roku napisał kolejny utwór kryminalny – kontynuację niezwykłych losów prywatnego detektywa Franka Ventury. Premiera „Znowu «Łut szczęścia»” odbyła się 26 kwietnia 1962 roku w reżyserii Janusza Morgensterna. Współczesna inscenizacja sztuki stanowi powrót (po 60 latach) do tytułu. Remake kryminału Janusza Jaxy uświetni obchody 70-lecia Teatru Telewizji, będąc zarazem przypomnieniem tekstu jednego z najważniejszych dla tej sceny autorów sztuk kryminalnych.
Akcja „Zgagi” rozgrywa się w małym miasteczku. Oś fabularną sztuki stanowi odbywająca się w czasie teraźniejszym, interwencyjna rozmowa Kuratorki z Heleną i Tadeuszem, rodzicami niedostosowanej społecznie, udającej psa, niespełna 16-letniej Zuzanny.
Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.
Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii Witolda Adamka. Spektakl z 2000 roku.
Autorski spektakl Juliusza Machulskiego z 2003 roku.