Teatr Telewizji TVP
7 października 2012 w hali produkcyjnej TVP zakończyły się zdjęcia do telewizyjnej wersji „Tanga” Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. 10 października dotarła tragiczna wiadomość o nagłej śmierci Reżysera. Dalsze prace nad spektaklem – montaż i udźwiękowienie – przebiegły z udziałem najbliższych współpracowników Profesora, pod kierunkiem Jana Englerta, odtwórcy jednej z ról w spektaklu i dyrektora artystycznego Teatru Narodowego w Warszawie, gdzie 29 października 2009 roku na Scenie przy Wierzbowej miała miejsce premiera przedstawienia.
Jerzy Jarocki już po raz drugi w swej karierze sięgnął po „Tango”, jedną z wcześniejszych, a jednocześnie najsławniejszych sztuk Sławomira Mrożka. Ta tragikomedia, utrzymana w poetyce groteski, tylko z pozoru wydaje się zabawna. Jest utworem demaskującym prymitywny i brutalny ustrój totalitarny. Jest również kpiną z tak zwanej elity intelektualnej, która w swych eksperymentach często podąża drogą prowadzącą do zniewolenia. To wybitna inscenizacja Jarockiego. Reżyser wraz ze scenografem Jerzym Jukiem Kowarskim odnaleźli współczesne brzmienie i na nowo odkryli strukturę sztuki Mrożka. Właśnie te strukturalne – architektoniczne rozwiązania inscenizacyjne są tak odkrywcze i nowatorskie. Trzyaktowy dramat został podzielony na dwie części i dwie przestrzenie.
Jak zawsze w swoich przedstawieniach, Jerzy Jarocki i tym razem postawił na znakomitych aktorów. Każda z postaci kreowanych przez Jana Englerta, Ewę Wiśniewską, Jana Frycza, Katarzynę Gniewkowską, Marcina Hycnara, Grzegorza Małeckiego czy Kamillę Baar nabrała indywidualnego wyrazu, każda ma swoją oryginalną historię.
Telewizyjna wersja „Tanga” nie jest prostym „przeniesieniem” spektaklu teatralnego do studia TV. Jerzy Jarocki dokonał specjalnie dla potrzeb Teatru TV kolejnego opracowania tekstu, a dekoracja teatralna została przystosowana przez scenografa Jerzego Juka Kowarskiego do potrzeb realizacji telewizyjnej, której podjął się znakomity operator – Zbigniew Wichłacz.
Autor: Sławomir Mrożek
Reżyseria: Jerzy Jarocki
Realizacja TV: Zbigniew Wichłacz
Scenografia: Jerzy Juk Kowarski
Opracowanie muzyczne: Stanisław Radwan
Choreografia: Leszek Bzdyl
Układ scen walki: Wiesław Chmieliński
Obsada: Kamilla Baar (Ala), Katarzyna Gniewkowska (Eleonora), Ewa Wisniewska (Eugenia), Jan Frycz (Stomil), Marcin Hycnar (Artur), Grzegorz Małecki (Edek), Jan Englert (Eugeniusz).
Reżyserka Małgorzata Bogajewska w oryginalny sposób inscenizuje dramat skomplikowanych relacji ojcowsko-synowskich. Sztuka Artura Pałygi „Ojcze nasz” to typowy, chociaż tylko na poziomie fabularnym, dramat rodzinny. Zarówno w samym tekście, jak i w inscenizacji ciemna przytłaczająca opowieść łączy się z nieco perwersyjnym dowcipem i spotęgowanym absurdem tak strasznych, że aż śmiesznych sytuacji.
Pałyga i Bogajewska udowadniają, że komizm może być równie dojmujący, co tragizm. Szczególnie w świecie masowych mediów, które bombardują nas widokami skonwencjonalizowanego cierpienia.Wyborny komentarz do akcji stanowi muzyka wykonywana na żywo przez aktorów.
Autor: Artur Pałyga
Reżyseria: Małgorzata Bogajewska
Scenografia: Dominika Skaza
Muzyka / aranżacja muzyczna: Bartłomiej Woźniak
Światła: Marek Oleniacz i Małgorzata Bogajewska
Obsada: Adam Szarek (Franio), Anna Rokita (Mamusia), Marcel Wiercichowski (Ojciec), Wojciech Leonowicz (Dziadek / Czarna postać z pieca / Wujek Stefan/ Wojskowy I / Pies), Przemysław Branny (Mariuszowa / Pan z telewizora / Wujek Edward / Żołnierz/ Wojskowy II), Patryk Kośnicki (Siostra / Mariusz / Pielęgniarka wojskowa / Panienka z miasteczka / Ksiądz / Sąsiadka), Tomasz Lipiński (Brat / Lekarz wojskowy / Ciotka Atalia/ Wojskowy III/ Sąsiadka
Akcja rozgrywa się w prowincjonalnym miasteczku w pierwszych latach po wojnie. W niewyjaśnionych okolicznościach w miejscowym barze giną barman i milicjant wraz z żoną. Śledztwo prowadzi porucznik Adam - przyjaciel zamordowanego milicjanta ze szkolnych lat. Porucznik domyśla się, że zabójstwa były porachunkiem ludzi mających różne przekonania polityczne. Energicznie prowadzone dochodzenie ukazuje kulisy morderstwa i obnaża przestępczą działalność jednego z bohaterów sztuki.
Autor: Maciej Zenon Bordowicz
Reżyseria: Ireneusz Kanicki
Realizacja tv: Alicja Ślężańska
Obsada: Ludwik Pak (Ramoń), Janusz Gajos (Adam),
Pola Raksa
(Inka),
Ireneusz Kanicki
(Darewicz),
Tadeusz Białoszczyński
(Proboszcz),
Janusz Kilarski
(Goch),
Stefan Schmidt
(Michał),
Eugeniusz Kamiński
(Walendzik),
Józef Wieczorek
(Knajpiarz),
Wiesław Drzewicz
(Palewski) i inni
Po zamachu Ojciec Święty jeszcze bardziej uświadamia sobie i upewnia się, że Matka Boska, której zawierzył siebie i swoje kapłaństwo, uchroniła go od śmierci. Los swój wiąże z trzecią tajemnicą fatimską, z którą zapoznaje się w szpitalu. Tu przekonuje się, że trzeba zawierzyć świat i Rosję Niepokalanej, aby uchronić ludzkość przed zagładą. W scenach retrospekcji wraca do ostatnich trzech miesięcy przed wyborem na papieża. Przypominają mu się wydarzenia, w których uczestniczył jako kard. Wojtyła – od sceny, gdy dowiaduje się o śmierci Pawła VI, aż do pierwszych dni po wyborze na papieża. Jest to niezwykły czas, w którym doświadcza, że może zostać papieżem.
Zrobiono wiele obrazów o Janie Pawle II, ale nigdy nie pokazano tego szczególnego okresu przed konklawe i pobytu w szpitalu po zamachu. Z jednej strony będzie to spektakl ukazujący wydarzenia poprzedzające wybór na stolicę Piotrową, a z drugiej przedstawi duchowy portret Jana Pawła II.
Wszystkie sceny oparte są na autentycznych wydarzeniach, a aktorzy grają wybitne postacie m.in. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, kard. Andrzeja Deskura, kard. Stanisława Dziwisza, prof. Stefana Swieżawskiego, Wandę Półtawską, o. Jerzego Tomzińskiego, Marię Okońską.
2 sierpnia 2016 r., w szpitalu w Esslingen, urzędnicy niemieckiego Jugendamt, czyli Instytucji ds. Wychowania Dzieci i Młodzieży odebrali obywatelce Polski dziecko dwa dni po porodzie. Odbyło się to bez przedstawienia pisemnego uzasadnienia takiego działania. W sprawie interweniowało polskie Ministerstwo Sprawiedliwości oraz Rzecznik Praw Obywatelskich. To tylko jeden z licznych przypadków odbierania dzieci przez urząd – szacuje się, że w całych Niemczech Jugendamt odbiera rodzicom około 100 dzieci dziennie.
Wychodząc od prawdziwych i udokumentowanych przypadków odbierania dzieci rodzicom przez Jugendamt, Marek Kochan stawia w swoim dramacie „Traktat o miłości” fundamentalne pytania o relacje między jednostką a systemem, granice ingerencji państwa w prywatne życie obywateli, sposoby ustanawiania norm, a także kryteriów oceny zachowań. Pokazuje mechanizm, w którym szlachetne idee stają się w praktyce pretekstem do stosowania przemocy, a wcielane bezdusznie teoretyczne założenia i rygorystyczne zasady rujnują życie tych, których mają w założeniu chronić.
Joanna Lipska jest młodą Polką mieszkającą w Niemczech. Przeniosła się tam ze swoją kilkuletnią córeczką Janeczką, mając nadzieję na lepsze życie. Po przyjeździe rozpoczyna studia, potem poznaje przystojnego i miłego Niemca Jurgena Krenza, za którego wychodzi za mąż. Jest szczęśliwa. Jednak z upływem czasu sprawy się komplikują: Jurgen traci pracę, zaczynają się kłótnie i w wyniku jednej z nich w życie Lipskiej wkracza Helga Hertz, pracownica Liebesamtu (urzędu miłości), instytucji zajmującej się opieką nad dziećmi i młodzieżą.
Od tego momentu sprawy przybierają coraz bardziej dramatyczny obrót. Młoda kobieta i jej dziecko znajdują się w potrzasku. Czy uda im się wygrać z systemem? Czy znajomość mechanizmów jego działania coś zmienia? Czy jedynym sposobem na przeciwstawienie się systemowi jest opuszczenie go, tak jak to zrobił były pracownik Liebesamtu Thiel, bądź złamanie narzuconego przez ten system prawa? Spektakl wyreżyserowany przez Agatę Puszcz nie daje łatwych odpowiedzi, skłania za to do refleksji nad granicami społecznej kontroli i podmiotowości jednostki oraz kosztami pozornego bezpieczeństwa i efektami wypaczonej, zinstytucjonalizowanej troski.
Autor: Marek Kochan
Reżyseria: Agata Puszcz
Zdjęcia: Witold Adamek
Scenografia: Arkadiusz Kosmider
Kostiumy: Małgorzata Gwiazdecka
Dźwięk: Wacław Pilkowski
Muzyka: Marcin Macuk
Obsada: Agnieszka Podsiadlik (Joanna Lipska), Dorota Landowska (Helga Hertz) , Piotr Domalewski (Jurgen Krenz), Michał Żurawski (Sędzia), Andrzej Mastalerz (Thiel), Rema Kos
ZOBACZ RELACJĘ Z POKAZU
Recepty na teatralną formę utworów autora „Ferdydurke” trzeba szukać cierpliwie i nie zawsze z zadowalającym efektem. Gombrowiczowska forma mniej bowiem zależy od inscenizacyjnych pomysłów reżysera, bardziej od znalezienia gombrowiczowskiego aktora, a najlepiej aktorów.
W 1981 roku w łódzkim Teatrze im. Stefana Jaracza reżyser Mikołaj Grabowski obsadził w roli Gonzala w „Trans-Atlantyku” mało wówczas znanego aktora Jana Peszka. W ten sposób Autor znalazł swego Aktora, a właściwie aktorów, bo i sam Mikołaj Grabowski podjął się zadania niezwykle trudnego – wcielił się w Witolda Gombrowicza, w jego imieniu interpretując i spajając sceniczne obrazy „Trans-Atlantyku”.
Spektakl Teatru TV jest telewizyjną adaptacją tamtej inscenizacji.
Poprzez Atlantyk – o Polsce: ojczyźnie, obczyźnie, Polakach, swojakach daleko od kraju. Gombrowicz opisuje swoje przeżycia jak przystało na autora „Ferdydurke”. Śmiech, ironia, prowokacja intelektualna mają służyć burzeniu dogmatów. Ale w „Trans-Atlantyku” nie o odwieczny polski spór idzie. Właściwie nie tylko o ten spór. Bo i Polska, i obczyzna innemu, głębszemu celowi służą: ujawnieniu „międzyludzkiej formy”.
„Starałem się ujawnić, że ostateczną instancją dla człowieka jest człowiek. (...) Ludzie są straszną potęgą dla istoty ludzkiej. Wierzę w nadrzędność istnienia zbiorowego...” Ta wiara kazała mu jednocześnie ujawnić, zalegalizować ten drugi biegun odczuwania, który każe jednostce bronić się przed narodem jak przed każdą zbiorową przemocą... „Nie wystarczy "być”. Ludzkie „być” jest tylko biologiczną podstawą „zaistnienia” – bycia Kimś: Bardzo Ważnym, Lepszym. Forma międzyludzka to dynamiczny proces wzajemnego definiowania: dominacja – podporządkowanie, „lepszość - gorszość”. Nieustanny lęk o zajmowaną pozycję i wyścig do pozycji pożądanej.
„Trash Story albo sztuka (nie)pamięci” to rzecz o niemożności zapomnienia, o pamięci, z którą trudno jest się rozliczyć. Jedną z inspiracji Magdy Fertacz do napisania sztuki był tom reportaży Włodzimierza Nowaka „Obwód głowy”, a konkretnie reportaż o zbiorowym samobójstwie niemieckich kobiet w 1945 roku popełnionym na wieść o zbliżającym się froncie rosyjskim.
Ekranizacja „Trash Story” to horror o nawiedzonym domu, w którym demony historii prześladują współczesnych mieszkańców. W niewielkiej miejscowości na Ziemiach Odzyskanych stoi stary poniemiecki dom. Spotkają się w nim Matka, Wdowa, Syn i duch niemieckiej dziewczynki, która wraz z rodziną mieszkała w tym domu i w nim zginęła pod koniec wojny. Ich spotkanie to opowieść stworzona z pojedynczych losów, listów, świadectw.
W odwiedziny do matki i szwagierki – wdowy przyjeżdża Syn, który odmawia służenia w wojsku. Jego starszy brat zawodowy żołnierz, uczestnik polskiej misji wojskowej w Afganistanie, zaginął przed kilkoma laty w niejasnych okolicznościach. Mimo tragedii rodzina co roku obchodzi jego urodziny. Nie jest to jednak zwykła uroczystość urodzinowa, to raczej obrzęd zmierzający do sprowadzenia ducha zmarłego, którego okoliczności śmierci pozostają nieznane. Do czasu.
Na tragiczną historię mieszkańców domu z czasów wojny nakłada się tragedia ludzi dzisiaj go zamieszkujących. Spektakl zrealizowany w konwencji horroru i wizualnego symbolizmu.
Sztuka otrzymała Gdyńską Nagrodą Dramaturgiczną w 2008 roku, została przetłumaczona na kilkanaście języków. W swym werdykcie jurorzy gdyńskiego konkursu napisali: „Autorka umiejętnie splata kilka tematów i planów, skłania do pytań o ciągłość doświadczenia historycznego i do podjęcia próby uporządkowania zbiorowej pamięci. Jej sztuka prowokuje do przemyśleń i przewartościowań”.
Spektakl zrealizowano w ramach projektu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych pod nazwą Teatroteka.
Autor: Magdalena Fertacz
Reżyseria: Marta Miłoszewska
Zdjęcia: Jolanta Dylewska
Scenografia i kostiumy: Ewa Kochańska
Muzyka: Bartosz Chajdecki
Obsada: Aleksandra Justa (Matka), Izabela Kuna (Wdowa), Eryk Kulm (Syn), Piotr Ligienza (Brat), Marta Subda (Ursulka), Kamila Worobiej (Ursulka; tylko głos), Piotr Fronczewski (Ojciec, tylko głos).
Dwaj wybitni, nieżyjący już aktorzy – w trzech krańcowo różnych rolach. Nazwiska i kreacje aktorskie Tadeusza Łomnickiego i Mieczysława Pawlikowskiego pozostaną na zawsze w historii polskiej sceny.
Podobnie jak spektakl przygotowany pierwotnie dla Telewizyjnego Teatru Prozy zostanie w archiwach telewizji jako jedno z najświetniejszych przedstawień.
Trzy miniatury teatralne według Antoniego Czechowa („Złodziej”, „Drogi pies”, „Narzeczony i ojczulek”) „powinny stać się busolą nie tylko dla adeptów sztuki aktorskiej, ale także dla widzów, którzy naoglądawszy się szmiry i tandety, nie wiedzą już, na czym polega dobra i zła gra aktorów” zauważyła recenzentka spektaklu, który miłośnicy literatury i aktorstwa najwyższych lotów zawsze oglądają z satysfakcją.
Obsada: Tadeusz Łomnicki, Mieczysław Pawlikowski, Andrzej Szenajch
Czas: 49 min
Autor: Antoni Czechow
Przekład: J. Wyszomirski, Janina i Jan Brzechwowie, Jerzy Koenig
Realizacja TV: Joanna Wiśniewska
Adaptacja i reżyseria: Georgij Towstonogow
Scenografia: Ewa Starowieyska
Premiera 1966 r.
Trzy sztuki, grane kolejno w studiach Telewizji Polskiej w Katowicach, Krakowie i Warszawie z udziałem publiczności, zostały przygotowywane specjalnie dla Teatru Telewizji z okazji jego 60-lecia oraz 220. rocznicy urodzin Aleksandra Fredry.
Spektakl powstał we współpracy z Narodowym Instytutem Audiowizualnym
ŚWIECZKA ZGASŁA
Ta jednoaktówka należy prawdopodobnie do ostatnich utworów Fredry, napisanych po 1865 r. Prosta historia opowiada o dwojgu podróżnych, którzy zrządzeniem losu zatrzymują się na nocleg w tej samej leśnej chacie. Nie widzą się jednak dokładnie w blasku jednej świeczki. Z początku nie są też sobą zainteresowani. Mężczyzna przypuszcza, że jego przypadkowa towarzyszka pewnie jest stara i nieatrakcyjna, kobieta zaś uważa go za gbura. Tymczasem wiele może się zdarzyć między kobietą i mężczyzną zanim świeczka zgaśnie.
Spektakl przedstawiła TVP Katowice.
Reżyseria: Jerzy Stuhr
Scenografia i kostiumy: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Realizacja TV: Leszek Ptaszyński
Operator obrazu: Adam Sikora
Obsada: Agnieszka Radzikowska (Pani), Maciej Stuhr (Pan)
Czas: ok. 30 min
„Nie co chwila ludzie strzelają się, wieszają, składają sobie nawzajem miłosne wyznania. Przeważnie jedzą, piją, włóczą się, plotą głupstwa. Trzeba to pokazać na scenie. Trzeba stworzyć dramat, w którym by ludzie wchodzili, wychodzili, jedli, mówili o pogodzie, grali w karty... Niech na scenie wszystko będzie równie proste i równie zawiłe jak w życiu. Tu ludzie jedzą, tylko jedzą, a tymczasem rozstrzyga się ich szczęście, rozbija ich życie”. (za: Stanisław Marczak Oborski „Przewodnik teatralny, Warszawa 1991)
Dramat Janusza Krasińskiego w reżyserii Zbigniewa Lesienia.
Klasyka polskiej dramaturgii. Jedna z najbardziej znanych sztuk Włodzimierza Perzyńskiego w reżyserii Jarosława Tumidajskiego.
Adaptacja słynnej powieści Waldemara Łysiaka, która ukazała się po raz pierwszy w 2000 roku. Spektakl w reżyserii Jerzego Zelnika.
Spektakl Marka Bukowskiego i Macieja Dancewicza.
Po „Ludziach i aniołach” zrealizowanych w Teatrze Współczesnym w Warszawie i zaprezentowanym na żywo w Teatrze Telewizji, Wojciech Adamczyk znów sięgnął po twórczość rosyjskiego dziennikarza i satyryka Wiktora Szenderowicza.
Spektakl Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej zrealizowany na postawie książki Piotra Witta „Przedpiekle sławy. Rzecz o Chopinie”.
Telewizyjna wersja słynnego przedstawienia Teatru IMKA w Warszawie.
Tym przedstawieniem miał powrócić do Teatru Telewizji wybitny polski reżyser Grzegorz Królikiewicz. Niestety, w trakcie przygotowań do spektaklu zmarł. Jego dzieło kontynuuje syn i współautor sztuki Jacek Raginis-Królikiewicz.
Autorski monodram Joanny Szczepkowskiej.
Liryczny spektakl poetycko–muzyczny oparty na fragmentach poematu dygresyjnego Juliana Tuwima „Kwiaty polskie”. Spektakl wyprodukowany przez TVP Polonię w mistrzowskiej interpretacji Beaty Ścibakówny i Jana Englerta.
Monodram Przemysława Stippy na podstawie tekstu rosyjskiego autora Jewgienija Griszkowca. Przedstawienie w reżyserii Artura Tyszkiewicza miało premierę w Centrum Spotkania Kultur w Lublinie we wrześniu 2018 roku.
Sztuka Djordje Lebovića w reżyserii Jana Kulczyńskiego. Spektakl z 1971 roku, który telewizyjnej premiery doczekał się dopiero po 48 latach.
Znakomity monodram Ewy Błaszczyk, którego premiera odbyła się w Teatrze Studio w Warszawie, oparty na tekstach Oriany Fallaci, jednej z najwybitniejszych dziennikarek swojej epoki (w 2019 roku obchodziłaby 90. rocznicę urodzin).
Sztuka Johna Osborne’a w reżyserii Zygmunta Hübnera. Spektakl z 1973 roku.
Spektakl Patrycji Dołowy i Pawła Passiniego miał premierę 26 maja 2016 roku w Teatrze Żydowskim w Warszawie.
Kolejny z cyklu spektakli teatralnych o przygodach agenta polskiego wywiadu, który przenika do niemieckiej Abwehry pod nazwiskiem Hansa Klossa.
Telewizyjna wersja monodramu Andrzeja Seweryna. Przedstawienie miało premierę na scenie Teatru Polskiego w Warszawie w 2011 roku.
Nim serial „Stawka większa niż życie” zyskał wielką popularność, pierwsze jego odcinki emitowane były w cyklu Teatr Sensacji.
Sztuka Tadeusza Rittnera w reżyserii Jerzego Antczaka. Spektakl z 1962 roku.
Dramat poetycki Ernesta Brylla w reżyserii Krzysztofa Tchórzewskiego.
Wielki dramat Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Wawrzyńca Kostrzewskiego. Premiera 21 stycznia 2019 roku.
Monodram w wykonaniu Redbada Klynstry-Komarnickiego.
Zabawna, choć chwilami groźna tragifarsa ostrzegająca nas przed totalitarną ingerencją aparatu państwowego w kulturę. Drugi, po „Generale”, tekst Jarosława Jakubowskiego zrealizowany w Teatrze Telewizji. Spektakl wyreżyserował Artur Tyszkiewicz.
Spektakl Jacka Głomba jest adaptacją powieści „Tysiąc spokojnych miast” Jerzego Pilcha.
Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.
Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii WitoldA Adamka. Spektakl z 2000 roku.
Autorski spektakl Juliusza Machulskiego z 2003 roku.
