Spektakl inspirowany wstrząsającymi „Dziennikami” Wacława Niżyńskiego, który zasłynął jako choreograf i tancerz Baletów Rosyjskich Siergieja Diagilewa. „Dzienniki” zostały spisane w ciągu sześciu tygodni dzielących ostatni występ publiczny Niżyńskiego od zamknięcia go w szpitalu psychiatrycznym.

Przedstawienie Piotra Tomaszuka rozgrywa się w opuszczonej kaplicy szpitala dla obłąkanych, gdzie Niżyński na wieść o śmierci swego promotora i kochanka odprawa swego rodzaju nabożeństwo żałobne. Kiedyś obiecał Diagilewowi: „Serioża, zatańczę na twoim grobie”. I tańczy, błogosławiąc swym wyznawcom tj. grupie pacjentów uczestniczących razem z nim w zadziwiającym obrzędzie. Niżyński odgrywa swoje kolejne artystyczne wcielenia z baletów: „Pietruszki”, „Popołudnia fauna”, „Święta wiosny” i czyni zarazem spowiedź życia, coraz bardziej pogrążając się w obłędzie. W akcie obnażenia i skruchy staje przed nami wielki grzesznik, pyszny aktor, szaman i kapłan zdolny wykreować scenę własnej, odkupieńczej śmierci.

Spektakl Teatru Wierszalin w Supraślu po premierze zgodnie chwaliła krytyka – Jacek Sieradzki pisał: „Tomaszuk znalazł dla dramatu oszalałego artysty znakomitą formę obrzędu, w którym tyle jest z mszy, ile z psychodramy. Podbił ją muzyką Piotra Nazaruka, cytującą Strawińskiego i Debussy’ego, ale i doskonale organizującą przebieg przedstawienia. Uznanie należy się Rafałowi Gąssowskiemu – od lat naczelnemu medium teatru Tomaszuka. Nie imituje tańca Wacława Niżyńskiego, ale precyzją aktorskiej ekstazy uwiarygodnia znany fakt, że tylko dzięki kreacjom tanecznym Niżyński naprawdę był szalonym bogiem”.

Spektakl był wielokrotnie nagradzany m.in. w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, zdobył Grand Prix Festiwalu Raport w Gdyni.

Scenariusz i reżyseria: Piotr Tomaszuk
Scenografia: Eva Farkasova, Jano Zavarsky
Muzyka: Piotr Nazaruk

Obsada: Rafał Gąsowski, Katarzyna Gacal, Monika Kwiatkowska, Dariusz Matys, Miłosz Pietruski