Głośne przedstawienie przygotowane przez Andrzeja Łapickiego w Teatrze Polskim w Warszawie w 1984 roku, zarejestrowane dla Teatru TV, z udziałem publiczności. Wybitny aktor i reżyser, który dla telewizji zrealizował całą serię rzadko grywanych jednoaktówek Fredrowskich – nie mówiąc o inscenizacji „Ślubów panieńskich", które wybrał na jubileusz 50-lecia pracy artystycznej w 1995 r. – tak uzasadniał swoją fascynację twórczością najwybitniejszego polskiego komediopisarza: „I dalej robię Fredrę, i już do końca dni moich tego nie przestanę. Dlaczego? Ponieważ jest on dla mnie najpiękniejszym, w każdym razie najradośniejszym zjawiskiem w polskim teatrze. Ponieważ jest inteligentny, dowcipny, kpiarski, ale nie złośliwy, ponieważ jest pański, jest dobrze wychowany, choć lubi poświńtuszyć, ponieważ jest arcypolski i ponieważ wybrał, gdy inni wadzili się z Bogiem, rwali kajdany, on wybrał w tym czasie komedię. I chwała mu za to".

„Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną/ Nienawidzić ród męski, nigdy nie być żoną". Te słowa padły po raz pierwszy w teatrze lwowskim w 1832 r. I od tej pory komedia Aleksandra Fredry (1793-1876) cieszyła się niesłabnącym powodzeniem na scenach trzech zaborów. „Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serca" doczekały się nawet francuskiego plagiatu, co zasygnalizował autor w nocie do czwartego wydania komedii.

Fircyk Gucio, umilający sobie nudny pobyt na wsi i tradycyjne konkury wypadami na birbantki, staje do walki o serce Anieli, gdy dowiaduje się, że panna go nie chce. Podrażniona męska próżność i ambicja nie odbierają mu wszakże sprytu. Wytrawny uwodziciel przedstawia siebie jako ofiarę uczucia do innej Anieli, z którą chce go rozdzielić uparty stryj. Jeśliby Gustaw postąpił wbrew jego woli, Radost gotów jest go wydziedziczyć i poślubić Klarę, która dotychczas odrzucała zaloty śmiertelnie w niej zakochanego Albina. Historia nieszczęśliwej miłości wzrusza Anielę, zaczytująca się sentymentalnymi romansami. Gucio nie ustępuje w zabiegach mających skłonić ku niemu panieńskie serduszko, wciąga do gry Albina. Antymęski spisek słabnie jednak, gdy zaczyna działać obustronny „magnetyzm serca".

Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria: Andrzej Łapicki
Scenografia: Łucja Kossakowska,

Obsada: Anna Seniuk (Pani Dobrójska), Joanna Szczepkowska (Aniela), Ewa Domańska (Klara), Jan Matyjaszkiewicz(Radost), Jan Englert (Gustaw), Wojciech Alaborski (Albin), Bogdan Baer (Jan),

PREMIERA 30.06.1986